Logos Multilingual Portal

Select Language



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)  

Spanish philosophical writer, of Basque descent, b. Bilbao

The chief Spanish philosopher of his time, he was professor of Greek at the Univ. of Salamanca and later rector there. His criticism of the monarchy and especially of the dictator Miguel Primo de Rivera caused his removal from the university in 1920 and his exile from Spain (1924–30), but with the establishment of the republic (1931), he was reinstated as rector. At first a supporter of the republic, he became critical of it and sided briefly (1936) with the rebels, only to rebuke them sharply just before his death. In his chief work, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y los pueblos (1913; Bollingen Series tr., The Tragic Sense of Life in Men and Nations, 1968), he expresses his highly individualistic philosophy—one of faith in faith itself, not in any affirmation or denial of faith. Other important volumes are La vida de don Quijote y Sancho (1905; Bollingen Series tr., Our Lord Don Quixote, 1958–59) and La Agonía del cristianismo (1925; Bollingen Series tr., The Agony of Christianity, 1973). His poetry, as serious as his essays, includes Poesías (1907), Rosario de sonetos líricos (1911), and El Cristo de Velázquez (1920). His novels also express his impassioned concern with life and death; they are Niebla (1914; tr. Mist, 1928), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920; tr. Three Exemplary Novels and a Prologue, 1930), and La tía Tula (1921). His complete works were published in Spanish in 1951–52.


abomena estas la spirita avareco de tiuj, kiuj, sciantaj ion, ne strebas al la transdonado de tiuj scioj
ĉiu bona ago estas demonstro de potenco
homoj krias por ne aŭdi unuj la aliajn
kiam homo dormanta kaj senmova sonĝas ion, kio estas kiu pli ekzistas, homo kiel konscio, kiu sonĝas aŭ la sonĝo?
kiam mortiĝas iu, kiu revas pri ni, mortas parto de ni mem
kio estas la reala mondo krom la revo, kiun ĉiu revas, la komuna revo?
kredi estas krei
la plej alta heroeco kaj por homo kaj por popolo estas scii alfronti ridindiĝon
la plej malbona speco de netoleremo apartenas al tio, kion oni nomas racio
la satuloj, la feliĉuloj ne amas; ili ekdormas sur la kutimo
li estas malforta ĉar li ankoraŭ ne sufiĉe dubis kaj provis atingi konkludojn
lingvo estas ne koverto de la penso, sed la penso mem
lingvoj, kiel religioj, vivas per herezoj
mia religio estas serĉi la veron en la vivo kaj la vivon en la vero
modo, laŭdire, estas la monotoneco en la ŝanĝiĝo
ne maloftas renkonti ŝtelistojn kiuj predikas kontraŭ ŝtelo
scienco estas tombejo de mortaj ideoj
Unu el avantag^oj de ne esti felic^a estas ke oni povas deziri felic ^on